studentki:)

administrator · administrator Dołączył: 13 Paź 2011 Posty: 159

Kto ma referaty na ten weekend?
_________________
Kasia Mąkosa

Reklama

Ania.k

ja mam z Klaudią. Very Happy

Znaczenie oświaty i wychowania w systemie PRL, czyli Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (1952-1989)

Polski system oświatowo-wychowawczy w PRL-u był systemem edukacji socjalistycznej i obywatelskiej. Socjalistyczna strategia wychowawcza był to system celowych, planowych i świadomych działań mających istotne znaczenie dla ukształtowania fundamentalnych poglądów, przekonań, postaw i właściwości, mających decydujące znaczenie dla kształtu osobowiści ludzkich, odpowadających społecznym zapotzrebowaniom ustroju społecznego w jego poszczególnych fazach rozwojowych. Instrumentów strategii wychowawczej było wiele: regulacja statusu zawodowego środowiska nauczycieli, podporządkowanie ruchu związkowego, wykorzystanie środków dydaktycznych i środków masowego przekazu, obchody wielkich rocznic historycznych, dnia nauczyciela, inicjowanie uczniowskiego ruchu spółdzielczego. Inżynieria społeczna w okresie PRL z rozmachem sięgała po idelogie wychowawczą i zbudowała pas transmisyjny służący przenoszeniu jej na teres szkoły. Ekipy rządące przykładały się do sterowania wychowaniem młodego pokolenia bazując na pracy rządowych instytutów. Komitet Centralny Polskiej Zdjednoczonej Partii Robotniczej uwierzytelniał swoją pozycję na szczycie i pilnował zgodności z zasadami marksizmu-lenninizmu, czyli dążenia do zniesienia wszelkich różnic klasowych w społeczeństwie. O socjalistycznym i obywatelskim charakterze systemu decydowały przede wszystkim cele i treści programowe edukacji. "Kształcenie i wychowanie w szkołach i innych placówkach oświatowo-wychowawczych miało na celu wszechstronny rozwój uczniów i wychowanie ich na świadomych i twórczych obywateli PRL”. Zmierzało ono do tego, aby uczniom i wychowankom zapewnić wiedzę o prawach przyrody i życia społecznego, o dziejach i kulturze narodu i ludzkości, aby kształtować naukowy pogląd na świat i zapewnić kwalifikacje do pracy zawodowej. Szkoły i inne placówki oświatowo-wychowawcze wychowywały w duchu socjalistycznej moralności i socjalistycznych zasad współżycia społecznego, w duchu umiłowania Ojczyzny, pokoju, wolności, sprawiedliwości społecznej i braterstwa z ludźmi pracy, uczą miłości i szacunku do wykonywanej pracy, szacunku do mienia narodowego. W 1955 r. Odświerzono krztałcenie politechniczne czyli nabywanie wiadomości i umiejętności pozwalających zgłębić podstawy współczesnej produkcji rolnej jak i przemysłowej. Przykładem tej działaności było wplatanie w przedmioty humanistyczne treści omawiających podstawy produkcji, terminów fachowych dotyczących np. urządzeń technicznych. Na lekcjach historii zapoznawano się z np. Historycznymi etapami rozwoju stosunków produkcji i zasadami funkcjolowania spółdzielni produkcyjnych. Proces dydaktyczny miał służyć przede wszystkim do podniesienia produkcji rolnej i ukazaniu potrzeby pracy dla dobra narodu. Najpoważniejszą akcją na miarę całego kraju były brygady rolne. Celem było zbratanie młodzieży miejskiej ze wsią oraz dostarczenie pomocy Państwowym Gospodarstwom Rolnym. Praca miała formę podziękowania Polsce za możliwośc nauki - największego dobra ludzkiego.
Polska Rzeczpospolita Ludowa dążyła do zapewnienia dzieciom, młodzieży
i dorosłym korzystnych warunków rozwoju i doskonalenia osobowości, a w szczególności zdobywania wykształcenia i kwalifikacji zawodowych na miarę potrzeb i możliwości kraju oraz osobistych aspiracji i uzdolnień.
Od 1951 tworzono: szkoły przysposobienia zaw. (od 4 do 11 mies. nauki), dające praktyczne przygotowanie do zawodu; zasadnicze szkoły zaw. (2-letnie), kształcące robotników kwalifikowanych; technika zaw. (4-letnie), kształcące techników; szkoły majstrów, przeznaczone dla robotników kwalifikowanych. Szkoły te przygotowały wielką rzeszę młodzieży do pracy w przemyśle. W latach industrializacji (uprzemysłowienia), powodującej ruchy migracyjne ludności ze wsi do miast, oświata zawodowa stwarzała szanse awansu społ. młodzieży wiejskiej i małomiasteczkowej. Ustawa z sierpnia 1958 warunkowała zatrudnienie młodzieży poniżej 18 roku życia dokształcaniem się w szkole ogólnokształcącej lub zawodowej. Jej konsekwencją był rozwój szkół przyzakładowych. Rozbudowa szkolnictwa zawodowego, przy jednoczesnym hamowaniu dalszego rozwoju liceów ogólnokształcących, dokonywała się głównie przez mnożenie szkół przygotowujących do praktycznego wykonywania zawodu (szkoły przysposobienia zaw. oraz zasadnicze szkoły zaw.). Szkoły te nie otwierały szans dalszego kształcenia, zaniedbywały wykształcenie ogólne. Ujemną stroną wszystkich szkół zaw. była ich nadmierna specjalizacja, rozmijająca się z potrzebami rynku pracy.
Potrzebom gosp. podporządkowano również działalność szkół wyższych, których liczba stale się zwiększała. W 1947 wprowadzono dwustopniowość studiów (3- lub 4-letnie zawodowe i 2-letnie magisterskie) z wyjątkiem akademii medycznych. Z uniwersytetów wyłączono niektóre wydziały (np. lekarskie, rolnicze i leśne), tworząc z nich oddzielne uczelnie (akademie medyczne, wyższe szkoły rolnicze); 1954 usunięto wydziały teologii. I utworzono Akadamemii Teologii Katolickiej oraz Chrześcijańską Akademię Teologiczną. Do wszystkich szkół wyższych wprowadzono obowiązkowe wykłady marksizmu-leninizmu; wielu uczonych odsunięto w tym okresie od pracy dydaktycznej. Dla ułatwienia studiów pracującym organizowano od 1948 wieczorowe szkoły inżynierskie, a od 1950 — studia zaoczne, początkowo techn., z czasem — obejmujące wiele kierunków kształcenia. W 1951–61 liczba studiujących zwiększyła się z 141 tys. do 172 tys. Szkoły wyższe utraciły resztki samorządności; zgodnie z ustawą z 1951 zarówno ich organizacja, jak i zadania dydaktyczne i naukowe były określane przez władze centralne; dopiero ustawa z 1956 wzmocniła rolę ciał kolegialnych, złagodziła przepisy o dyscyplinie studiów, obowiązujące studentów i wykładowców. Ważne następstwa dla funkcjonowania systemu szkolnego miały decyzje podjęte 1956: wydłużenie obowiązku szkolnego do 16 roku życia i uznanie za obowiązkowe ukończenie 7 klas szkoły podstawowej; przejęcie szkolnictwa zaw. przez Minist. Oświaty i likwidacja Centralnego Urzędu Szkolenia Zaw.; zniesienie egzaminów promocyjnych (wprowadzonych 1952) i egzaminu końcowego w szkołach podstawowych; przywrócenie nauki religii jako przedmiotu nadobowiązkowego; przyznanie nauczycielom prawa do stabilizacji i jawnej oceny ich pracy. Od 1957–62 liczba uczącej się młodzieży w wieku 14–17 lat zwiększyła się z 40% do 71%; ogromna większość tej młodzieży pobierała naukę w szkołach zawodowych, zwłaszcza przysposobienia zawodowego i w zasadniczych szkołach zawodowych; od 1955–62 roku liczba szkół zawodowych wzrosła z 2314 przypadających na 503 tys. uczniów do 6901 (sześciu tysięcy dziewięciuset jednej) na 978 tys. uczniów); w tym samym czasie liczba uczniów liceów ogólnokształcących zwiększyła się z 201 tys. do 298 tys.
Lata 1961–89. Nowa reforma szkolna, zapoczątkowana ustawą sejmową z 15 sierpnia 1961, wprowadziła 8-klasową szkołę podstawową. Przedłużenie o jeden rok nauki w szkole podstawowej miało umożliwić rozłożenie materiału nauczania na dłuższy okres, a tym samym zmniejszyć zjawisko drugoroczności. Ustawa przedłużała obowiązek szkolny do 17 roku życia. Potwierdziła zasady jednolitości, bezpłatności, publiczności i świeckości instytucji edukacyjnych. Po raz pierwszy za integralny element systemu oświatowego zostały uznane placówki wychowania pozalekcyjnego i pozaszkolnego. Ustawa przesądziła o świeckim charakterze szkół i innych instytucji edukacyjnych; od tej pory nauka religii odbywała się w punktach katechetycznych. Reforma szkoły podstawowej i średniej w myśl postanowień ustawy została przeprowadzona w latach od 1962–71. W tym okresie wydatnie wzrosły nakłady państwa na oświatę. Ważnym uzupełnieniem funduszów inwestycyjnych były środki społeczne., zebrane pod hasłem uczczenia 1000-lecia państwa polskikego, za które wybudowano od 1959–65 blisko 1200 szkół (tzw. tysiąclatek); Społeczny Fundusz Budowy Szkół i Internatów (od 1966) zasilił dalsze inwestycje oświatowe. Przekształcanie szkół podstawowych w 8-klasowe, poprawa warunków lokalowych i wyposażenia wpłynęły na poprawę sprawności nauczania i znaczne zmniejszenie liczby uczniów nie kończących nauki. W latach realizacji reformy liczba młodzieży w wieku 14–17 lat zwiększyła się o ponad 1mln, co spowodowało ogromny wzrost liczby uczniów w szkołach ponadpodstawowych, również w średnich. Nadal jednak zdecydowana większość absolwentów klas VIII trafiała do niższych szkół zawodowych, nie dających wykształcenia średniego. W 1970 ok. 30% dzieci chłopskich poprzestawało na szkole podstawowej, a tylko 20% tych, którzy kontynuowali naukę kształciło się w pełnych szkołach średnich. Konsekwencją reformy była poprawa kwalifikacji nauczycieli dzięki rozbudowie 2-letnich studiów nauczycielskich (SN), które do 1970 wykształciły 150 tys. nauczycieli, utworzeniu 1969 (tysiąca dziewięciuset sześćdziesięciu dziewięciu) wyższych szkół nauczycielskich (WSN) oraz dzięki podejmowaniu przez pracujących nauczycieli studiów zaocznych bądź wieczorowych. W latach 60. mimo blisko dwukrotnego wzrostu liczby studentów (do 331 tys. W roku szkolnym 1970/71) szkoły wyższe były niedostępne dla większości przystępujących do egzaminów wstępnych. Ustawa oszkolnictwie wyższym z 31 marca 1965 miała ułatwić administracyjne sterowanie uczelnią w realizacji zadań wyznaczonych przez państwowe plany gospodarcze. Zapoczątkowała ona szybki wzrost liczby instytutów uczelnianych, przy jednoczesnym zmniejszeniu liczby katedr. Wprowadzono punkty preferencyjne dla kandydatów na studia pochodzenia robotniczego i chłopskiego. Po roku 1968 ustawa z 1965 została znowelizowana, rozszerzając uprawnienia ministra nie tylko w sprawach personalnych, lecz i w zakresie planów studiów, programów nauczania i pracy dydaktyczno-wychowawczej.
W 1971 rozpoczęto prace nad nowym modelem systemu edukacyjnego, który miał zagwarantować m.in. powszechne wykształcenie średnie. Powołany 1971 Kom. Ekspertów dla Opracowania Raportu o Stanie Oświaty w PRL przedstawił 1973 opracowanie, w którym zaproponował kilka wariantów upowszechnienia szkoły średniej. Uchwała sejmu z 1973 zapowiadała utworzenie 10-letniej średniej szkoły ogólnokształcącej, jednolitej pod względem programowym, na której będą oparte szkoły zaw. oraz 2-letnie szkoły specjalizacji kierunkowej, przygotowujące do studiów wyższych. W celu podniesienia poziomu pracy szkół wiejskich zalecono organizowanie zbiorczych szkół gminnych, ale trudności materialne, komunikacyjne oraz kadrowe nie pozwalały na poprawę efektów kształcenia. Znacznie lepsze rezultaty przyniosły prace nad programami nauczania. Niezbyt klarowna koncepcja szkoły średniej oraz trudności finansowe państwa sprawiły, że 1981 zaniechano reformy strukturalnej systemu oświatowego. Powoli jednak zwiększał się odsetek absolwentów szkoły podstawowej kontynuujących naukę w pełnych szkołach średnich (do 43% w 1984); Między1980–1991 rokiem liczba uczniów liceów ogólnokształcących zwiększyła się z 415 tys. do 494 tys., a jednocześnie zmniejszyła się liczba uczniów średnich szkół zaw. Z 909 tys. do 795 tys.; liczba studentów szkół wyższych zwiększyła się z 454 tys. W 1980 do 496 tys. W 1993 roku. Zróżnicowanie społeczne i środowiskowe uczniów, niedostatki wyposażenia szkół ograniczały rolę szkoły w stwarzaniu młodzieży równych szans edukacyjnych.

W Polsce, podobnie zresztą jak i w innych socjalistycznych krajach, prawo obywateli do kształcenia się i doskonalenia zyskało najwyższą rangę społeczno-prawną przez wniesienie odpowiednich zapisów do Konstytucji PRL. Konstytucyjne prawo do nauki obywatelom PRL zapewniało: bezpłatne szkolnictwo, powszechne i obowiązkowe szkoły podstawowe, rozbudowany system szkolnictwa średniego i wyższego, pomoc państwa w podnoszeniu kwalifikacji obywateli pracujących, system stypendiów państwowych, sieć burs, internatów i domów akademickich oraz innych form pomocy materialnej dla dzieci robotników, chłopów i inteligencji. Charakterystyczną cechą działalności oświatowo-wychowawczej w PRL było włączanie do udziału w realizację zadań edukacyjnych.
Obowiązujące w niej założenia, normy-prawne i pedagogiczne oparte były na zasadach humanizmu i demokracji socjalistycznej. W celach kształcenia i wychowania na pierwsze miejsce został wysunięty człowiek, jego wszechstronny rozwój i dobro, przy jednoczesnym respektowaniu interesów społeczeństwa jako całości. Treściami humanistycznymi były nasycone programy kształcenia i wychowania. Obywatelom PRL zapewniało się możliwość zdobywania wykształcenia i kwalifikacji zawodowych bez względu na płeć, pochodzenie społeczne, światopogląd, narodowość czy miejsce zamieszkania.
W polskim systemie edukacji przestrzegana była zasada drożności, której realizacja polegała na tym, że każdy typ szkoły, który kończą uczniowie, stwarza możliwość podjęcia nauki
w szkołach kolejnego szczebla.
Kształcenie się we wszystkich formach szkolnych i pozaszkolnych organizowanych przez państwo było bezpłatne, a uczniom pochodzącym z rodzin uboższych, szczególnie sierotom i dzieciom z rodzin rozbitych, bądź pochodzącym z miejscowości oddalonych znacznie od szkoły zapewniało się pomoc w postaci stypendiów, stołówek, miejsc
w internatach, ułatwień dojazdowych itp. Prowadzono działalność w zakresie zapobiegania
i eliminowania defektów rozwojowych dzieci i młodzieży, rozwijało się szkolnictwo dla osób kalekich i upośledzonych (szkolnictwo specjalne), zapewniano opiekę nad zdrowiem uczniów. W systemie kształcenia i wychowania w miarę możliwości respektowano indywidualne możliwości, uzdolnienia i zainteresowania uczniów, zarówno w ramach zajęć lekcyjnych, jak i pozalekcyjnych. Prowadzona była działalność zmierzająca do ukierunkowania wychowania w rodzinie i zapobiegania demoralizacji młodych ludzi.
Ustawa o rozwoju systemu oświaty i wychowania określała też podstawowe cele socjalistycznego wychowania młodzieży oraz precyzowała główne obowiązki państwa
i społeczeństwa w tym zakresie. Ustawa Sejmu z dnia 26 czerwca 1974 r. regulowała sprawy wiążące się z nauką zawodu, przyuczeniem do określonej pracy
i warunkami zatrudnienia młodocianych w zakładach pracy. Zasady organizowania praktycznej nauki zawodu uczniów i młodocianych pracowników regulowały szczegółowo dwa akty prawne, a mianowicie: rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 września 1974 r. w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagrodzenia oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 września 1985 r. praktycznej nauki zawodu oraz znoszenia kosztów uczenia przez zakłady pracy, dające pracę absolwentom szkół zawodowych. Istotne znaczenie dla działalności oświatowo-wychowawczej posiadał dekret Rady Państwa z dnia 23 marca 1956 r. (z późniejszymi zmianami) o obowiązku szkolnym.
Ukształtowany w pierwszych latach Polski Ludowej system oświatowo-wychowawczy był konsekwentnie rozwijany i doskonalony, stosownie do potrzeb
i społecznych możliwości państwa. Jego kształt i funkcje determinowały przede wszystkim zachodzące w Polsce przeobrażenia polityczne, gospodarcze i kulturalne oraz polskie postępowe tradycje oświatowe. Stopniowo została upowszechniona szkoła podstawowa siedmioklasowa, a następnie ośmioklasowa. Rozbudowano szkolnictwo średnie, zwłaszcza zawodowe, i szkolnictwo wyższe. Ukształtowano sieć placówek przedszkolnych i placówek opiekuńczo-wychowawczych. Rozwijano oświatę dla pracujących.
…………………………………………………………………………………

W budowaniu systemu oświaty Polska od początku szła drogą raczej Francji niż Anglii: centralizowała kontrolę i ujednolicała praktykę oświatową. W II Rzeczypospolitej miało to sprzyjać jednolitości państwa mimo zróżnicowania społeczeństwa. W Polsce Ludowej - dyktaturze proletariatu centralizacja osiągnęła skrajne rozmiary.
Dwa aspekty zarządzania: sterowanie i zasilanie połączono w jeden i oddano wyspecjalizowanym, hierarchicznym organizacjom. Na szczycie stał minister oświaty, niżej - kurator i inspektor. Ortodoksji doglądał wszechobecny czynnik partyjny. Ministrowi patrzył na ręce kierownik wydziału Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, zarządcom niższych szczebli - sekretarze terenowych komórek partyjnych. Wszystkie te organizacje pilnie strzegły monopolu oświatowego; szczególnie zaciekle tępiły marzenia o szkolnictwie prywatnym.
Szkoła - od podstawowej po wyższą - nauczała według jednego programu i oferowała jeden podręcznik do każdego przedmiotu. Programy powstawały w jednym ośrodku pod czujnym okiem partyjnych aktywistów. Podręczniki przechodziły przez wiele sit wyspecjalizowanych w zatrzymywaniu nie tyle błędów rzeczowych i nonsensów dydaktycznych, ile politycznej nieprawomyślności. Przedmioty humanistyczne były tak nasycone ideologią, stronniczymi przemilczeniami i zwykłym fałszem, że wielu rodziców czuło się zmuszonych prowadzić domową edukację obywatelską. Religia, trzeci z filarów kultury duchowej (obok nauki i sztuki), została uznana za przesąd i wyparta ze szkoły.
Dyrektor szkoły był pierwszym nauczycielem bez uprawnień kierowniczych. Nauczyciele byli pełni dobrej woli, ale źle wykształceni. Znowelizowana w stanie wojennym Karta Nauczyciela dopuściła do zawodu rzesze absolwentów dwuletniej szkoły policealnej. Zatrudniano też maturzystów. W 1988 r. posiadacze dyplomów Studiów Nauczycielskich stanowili 28%, a świadectw dojrzałości - 18% zatrudnionych. Wszyscy korzystali z licznych przywilejów: szybkiej stabilizacji zawodowej, 18-godzinnego tygodnia pracy, długich wakacji. Byłyby one usprawiedliwione, gdyby towarzyszyła im duża odpowiedzialność służbowa. Tak jednak nie było. Silny związek zawodowy zdołał osłabić nadzór ze strony państwa. Nikt nie sprawdzał osiągnięć uczniów, toteż nauczyciel miał komfortową pozycję wytwórcy, który jest zarazem kontrolerem jakości tego, co wytwarza. Wizytator nie miał prawa obserwować pracy nauczyciela na lekcji. Dyrektor, który musiał oceniać nauczyciela, ale nie decydował o zatrudnieniu, dla świętego spokoju używał jedynie dwóch najwyższych stopni. Wynagrodzenie nauczyciela było niskie, ale rekompensowane udogodnieniami w pracy, toteż ten zawód chętnie wybierały kobiety, traktując go jako uzupełnienie dochodów rodziny. Konsekwencją była postępująca deprofesjonalizacja nauczycielstwa.
System oświaty był naznaczony dualizmem - istnieniem obok siebie dwóch odrębnych zjawisk, tendencji, zasad. Po ośmioletniej powszechnej szkole podstawowej połowa rocznika szła do zasadniczych lub przyzakładowych szkół zawodowych i na tym kończyła edukację. Jeszcze w 1989 r. uczniowie tych szkół stanowili 37% rocznika. Do liceum ogólnokształcącego dostawał się co piąty uczeń (w 1989 r. - 22%). Na przeszkodzie stała mała liczba miejsc, ostry egzamin wstępny, a także działalność poradni wychowawczo-zawodowych, które pod pozorem doradztwa tłumiły aspiracje oświatowe młodzieży. Po maturze kolejnymi progami do szkół wyższych były: trudny egzamin wstępny i zagmatwane reguły układania list. Limity przyjęć, które resort oświaty corocznie narzucał poszczególnym wydziałom uczelni (często obniżając je za karę) i które same wydziały starały się obejść, najlepiej ukazują dominację polityki nad edukacją. System polityczny był owładnięty lękiem przed „nadprodukcją inteligentów", toteż u schyłku lat 80. do szkół wyższych szło tylko 10% rocznika.
Mieliśmy więc w Polsce dwa odrębne systemy: pospolity dla mas i elitarny dla wybranych. Propaganda eksponowała międzynarodowe osiągnięcia nielicznych, skrzętnie ukrywając, że masy absolwentów szkół podstawowych miały wielkie kłopoty już z samym rozumieniem czytanych i słuchanych tekstów. Pokazywały to zapoczątkowane w 1972 r. badania Zbigniewa Kwiecińskiego, a potwierdziły międzynarodowe porównania Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju z 1995 r., w których Polacy, także najmłodsi, znaleźli się na ostatnim miejscu.
Przełomowy dla kraju rok 1989 był też przełomowy dla systemu oświaty, choć nie w tak radykalnym sensie, jak to przedstawia propaganda. W PRL-owskim systemie oświaty zachodziło wiele oddolnych, endogennych zmian - komunistyczna propaganda traciła posłuch, warunki kształcenia poprawiały się, aspiracje oświatowe rosły. Było jednak jasne, że tylko zmiana ustrojowa może nadać impetu tym procesom.

Ania.k

aha, ten jest na tą sobotę. : )
do jutra ułożę jakieś pytania dla Was (chętnych), żeby nie było przypału na debacie i żebyście niczym nas nie zagięły. Wink

)

Ania.k

DZIEWCZYNY, TUTAJ JEST TEN SAM REFERAT TYLKO BEZ TYCH UPOKARZAJĄCYCH BŁĘDÓW ORTOGRAFICZNYCH I LITERÓWEK.

Znaczenie oświaty i wychowania w systemie PRL, czyli Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (1952-1989)

Polski system oświatowo-wychowawczy w PRL-u był systemem edukacji socjalistycznej i obywatelskiej. Socjalistyczna strategia wychowawcza był to system celowych, planowych i świadomych działań mających istotne znaczenie dla ukształtowania fundamentalnych poglądów, przekonań, postaw i właściwości, mających decydujące znaczenie dla kształtu osobowości ludzkich, odpowiadających społecznym zapotrzebowaniom ustroju społecznego w jego poszczególnych fazach rozwojowych. Instrumentów strategii wychowawczej było wiele: regulacja statusu zawodowego środowiska nauczycieli, podporządkowanie ruchu związkowego, wykorzystanie środków dydaktycznych i środków masowego przekazu, obchody wielkich rocznic historycznych, dnia nauczyciela, inicjowanie uczniowskiego ruchu spółdzielczego. Inżynieria społeczna w okresie PRL z rozmachem sięgała po ideologie wychowawczą i zbudowała pas transmisyjny służący przenoszeniu jej na teren szkoły. Ekipy rządzące przykładały się do sterowania wychowaniem młodego pokolenia bazując na pracy rządowych instytutów. Komitet Centralny Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej uwierzytelniał swoją pozycję na szczycie i pilnował zgodności z zasadami marksizmu-leninizmu, czyli dążenia do zniesienia wszelkich różnic klasowych w społeczeństwie. O socjalistycznym i obywatelskim charakterze systemu decydowały przede wszystkim cele i treści programowe edukacji. "Kształcenie i wychowanie w szkołach i innych placówkach oświatowo-wychowawczych miało na celu wszechstronny rozwój uczniów i wychowanie ich na świadomych i twórczych obywateli PRL”. Zmierzało ono do tego, aby uczniom i wychowankom zapewnić wiedzę o prawach przyrody i życia społecznego, o dziejach i kulturze narodu i ludzkości, aby kształtować naukowy pogląd na świat i zapewnić kwalifikacje do pracy zawodowej. Szkoły i inne placówki oświatowo-wychowawcze wychowywały w duchu socjalistycznej moralności i socjalistycznych zasad współżycia społecznego, w duchu umiłowania Ojczyzny, pokoju, wolności, sprawiedliwości społecznej i braterstwa z ludźmi pracy, uczą miłości i szacunku do wykonywanej pracy, szacunku do mienia narodowego. W 1955 r. Odświeżono kształcenie politechniczne czyli nabywanie wiadomości i umiejętności pozwalających zgłębić podstawy współczesnej produkcji rolnej jak i przemysłowej. Przykładem tej działalności było wplatanie w przedmioty humanistyczne treści omawiających podstawy produkcji, terminów fachowych dotyczących np. urządzeń technicznych. Na lekcjach historii zapoznawano się z np. Historycznymi etapami rozwoju stosunków produkcji i zasadami funkcjonowania spółdzielni produkcyjnych. Proces dydaktyczny miał służyć przede wszystkim do podniesienia produkcji rolnej i ukazaniu potrzeby pracy dla dobra narodu. Najpoważniejszą akcją na miarę całego kraju były brygady rolne. Celem było zbratanie młodzieży miejskiej ze wsią oraz dostarczenie pomocy Państwowym Gospodarstwom Rolnym. Praca miała formę podziękowania Polsce za możliwość nauki - największego dobra ludzkiego.

Polska Rzeczpospolita Ludowa dążyła do zapewnienia dzieciom, młodzieży
i dorosłym korzystnych warunków rozwoju i doskonalenia osobowości, a w szczególności zdobywania wykształcenia i kwalifikacji zawodowych na miarę potrzeb i możliwości kraju oraz osobistych aspiracji i uzdolnień.

Od 1951 tworzono: szkoły przysposobienia zaw. (od 4 do 11 mies. nauki), dające praktyczne przygotowanie do zawodu; zasadnicze szkoły zaw. (2-letnie), kształcące robotników kwalifikowanych; technika zaw. (4-letnie), kształcące techników; szkoły majstrów, przeznaczone dla robotników kwalifikowanych. Szkoły te przygotowały wielką rzeszę młodzieży do pracy w przemyśle. W latach industrializacji (uprzemysłowienia), powodującej ruchy migracyjne ludności ze wsi do miast, oświata zawodowa stwarzała szanse awansu społ. młodzieży wiejskiej i małomiasteczkowej. Ustawa z sierpnia 1958 warunkowała zatrudnienie młodzieży poniżej 18 roku życia dokształcaniem się w szkole ogólnokształcącej lub zawodowej. Jej konsekwencją był rozwój szkół przyzakładowych. Rozbudowa szkolnictwa zawodowego, przy jednoczesnym hamowaniu dalszego rozwoju liceów ogólnokształcących, dokonywała się głównie przez mnożenie szkół przygotowujących do praktycznego wykonywania zawodu (szkoły przysposobienia zaw. oraz zasadnicze szkoły zaw.). Szkoły te nie otwierały szans dalszego kształcenia, zaniedbywały wykształcenie ogólne. Ujemną stroną wszystkich szkół zaw. była ich nadmierna specjalizacja, rozmijająca się z potrzebami rynku pracy.

Potrzebom gosp. podporządkowano również działalność szkół wyższych, których liczba stale się zwiększała. W 1947 wprowadzono dwustopniowość studiów (3- lub 4-letnie zawodowe i 2-letnie magisterskie) z wyjątkiem akademii medycznych. Z uniwersytetów wyłączono niektóre wydziały (np. lekarskie, rolnicze i leśne), tworząc z nich oddzielne uczelnie (akademie medyczne, wyższe szkoły rolnicze); 1954 usunięto wydziały teologii. I utworzono Akademię Teologii Katolickiej oraz Chrześcijańską Akademię Teologiczną. Do wszystkich szkół wyższych wprowadzono obowiązkowe wykłady marksizmu-leninizmu; wielu uczonych odsunięto w tym okresie od pracy dydaktycznej. Dla ułatwienia studiów pracującym organizowano od 1948 wieczorowe szkoły inżynierskie, a od 1950 — studia zaoczne, początkowo techn., z czasem — obejmujące wiele kierunków kształcenia. W 1951–61 liczba studiujących zwiększyła się z 141 tys. do 172 tys. Szkoły wyższe utraciły resztki samorządności; zgodnie z ustawą z 1951 zarówno ich organizacja, jak i zadania dydaktyczne i naukowe były określane przez władze centralne; dopiero ustawa z 1956 wzmocniła rolę ciał kolegialnych, złagodziła przepisy o dyscyplinie studiów, obowiązujące studentów i wykładowców. Ważne następstwa dla funkcjonowania systemu szkolnego miały decyzje podjęte 1956: wydłużenie obowiązku szkolnego do 16 roku życia i uznanie za obowiązkowe ukończenie 7 klas szkoły podstawowej; przejęcie szkolnictwa zaw. przez Minist. Oświaty i likwidacja Centralnego Urzędu Szkolenia Zaw.; zniesienie egzaminów promocyjnych (wprowadzonych 1952) i egzaminu końcowego w szkołach podstawowych; przywrócenie nauki religii jako przedmiotu nadobowiązkowego; przyznanie nauczycielom prawa do stabilizacji i jawnej oceny ich pracy. Od 1957–62 liczba uczącej się młodzieży w wieku 14–17 lat zwiększyła się z 40% do 71%; ogromna większość tej młodzieży pobierała naukę w szkołach zawodowych, zwłaszcza przysposobienia zawodowego i w zasadniczych szkołach zawodowych; od 1955–62 roku liczba szkół zawodowych wzrosła z 2314 przypadających na 503 tys. uczniów do 6901 (sześciu tysięcy dziewięciuset jednej) na 978 tys. uczniów); w tym samym czasie liczba uczniów liceów ogólnokształcących zwiększyła się z 201 tys. do 298 tys.

Lata 1961–89. Nowa reforma szkolna, zapoczątkowana ustawą sejmową z 15 sierpnia 1961, wprowadziła 8-klasową szkołę podstawową. Przedłużenie o jeden rok nauki w szkole podstawowej miało umożliwić rozłożenie materiału nauczania na dłuższy okres, a tym samym zmniejszyć zjawisko drugoroczności. Ustawa przedłużała obowiązek szkolny do 17 roku życia. Potwierdziła zasady jednolitości, bezpłatności, publiczności i świeckości instytucji edukacyjnych. Po raz pierwszy za integralny element systemu oświatowego zostały uznane placówki wychowania pozalekcyjnego i pozaszkolnego. Ustawa przesądziła o świeckim charakterze szkół i innych instytucji edukacyjnych; od tej pory nauka religii odbywała się w punktach katechetycznych. Reforma szkoły podstawowej i średniej w myśl postanowień ustawy została przeprowadzona w latach od 1962–71. W tym okresie wydatnie wzrosły nakłady państwa na oświatę. Ważnym uzupełnieniem funduszów inwestycyjnych były środki społeczne., zebrane pod hasłem uczczenia 1000-lecia państwa polskiego, za które wybudowano od 1959–65 blisko 1200 szkół (tzw. tysiąclatek); Społeczny Fundusz Budowy Szkół i Internatów (od 1966) zasilił dalsze inwestycje oświatowe. Przekształcanie szkół podstawowych w 8-klasowe, poprawa warunków lokalowych i wyposażenia wpłynęły na poprawę sprawności nauczania i znaczne zmniejszenie liczby uczniów nie kończących nauki. W latach realizacji reformy liczba młodzieży w wieku 14–17 lat zwiększyła się o ponad 1mln, co spowodowało ogromny wzrost liczby uczniów w szkołach ponadpodstawowych, również w średnich. Nadal jednak zdecydowana większość absolwentów klas VIII trafiała do niższych szkół zawodowych, nie dających wykształcenia średniego. W 1970 ok. 30% dzieci chłopskich poprzestawało na szkole podstawowej, a tylko 20% tych, którzy kontynuowali naukę kształciło się w pełnych szkołach średnich. Konsekwencją reformy była poprawa kwalifikacji nauczycieli dzięki rozbudowie 2-letnich studiów nauczycielskich (SN), które do 1970 wykształciły 150 tys. nauczycieli, utworzeniu 1969 (tysiąca dziewięciuset sześćdziesięciu dziewięciu) wyższych szkół nauczycielskich (WSN) oraz dzięki podejmowaniu przez pracujących nauczycieli studiów zaocznych bądź wieczorowych. W latach 60. mimo blisko dwukrotnego wzrostu liczby studentów (do 331 tys. W roku szkolnym 1970/71) szkoły wyższe były niedostępne dla większości przystępujących do egzaminów wstępnych. Ustawa o szkolnictwie wyższym z 31 marca 1965 miała ułatwić administracyjne sterowanie uczelnią w realizacji zadań wyznaczonych przez państwowe plany gospodarcze. Zapoczątkowała ona szybki wzrost liczby instytutów uczelnianych, przy jednoczesnym zmniejszeniu liczby katedr. Wprowadzono punkty preferencyjne dla kandydatów na studia pochodzenia robotniczego i chłopskiego. Po roku 1968 ustawa z 1965 została znowelizowana, rozszerzając uprawnienia ministra nie tylko w sprawach personalnych, lecz i w zakresie planów studiów, programów nauczania i pracy dydaktyczno-wychowawczej.

W 1971 rozpoczęto prace nad nowym modelem systemu edukacyjnego, który miał zagwarantować m.in. powszechne wykształcenie średnie. Powołany 1971 Kom. Ekspertów dla Opracowania Raportu o Stanie Oświaty w PRL przedstawił 1973 opracowanie, w którym zaproponował kilka wariantów upowszechnienia szkoły średniej. Uchwała sejmu z 1973 zapowiadała utworzenie 10-letniej średniej szkoły ogólnokształcącej, jednolitej pod względem programowym, na której będą oparte szkoły zaw. oraz 2-letnie szkoły specjalizacji kierunkowej, przygotowujące do studiów wyższych. W celu podniesienia poziomu pracy szkół wiejskich zalecono organizowanie zbiorczych szkół gminnych, ale trudności materialne, komunikacyjne oraz kadrowe nie pozwalały na poprawę efektów kształcenia. Znacznie lepsze rezultaty przyniosły prace nad programami nauczania. Niezbyt klarowna koncepcja szkoły średniej oraz trudności finansowe państwa sprawiły, że 1981 zaniechano reformy strukturalnej systemu oświatowego. Powoli jednak zwiększał się odsetek absolwentów szkoły podstawowej kontynuujących naukę w pełnych szkołach średnich (do 43% w 1984); Między1980–1991 rokiem liczba uczniów liceów ogólnokształcących zwiększyła się z 415 tys. do 494 tys., a jednocześnie zmniejszyła się liczba uczniów średnich szkół zaw. Z 909 tys. do 795 tys.; liczba studentów szkół wyższych zwiększyła się z 454 tys. W 1980 do 496 tys. W 1993 roku. Zróżnicowanie społeczne i środowiskowe uczniów, niedostatki wyposażenia szkół ograniczały rolę szkoły w stwarzaniu młodzieży równych szans edukacyjnych.

W Polsce, podobnie zresztą jak i w innych socjalistycznych krajach, prawo obywateli do kształcenia się i doskonalenia zyskało najwyższą rangę społeczno-prawną przez wniesienie odpowiednich zapisów do Konstytucji PRL. Konstytucyjne prawo do nauki obywatelom PRL zapewniało: bezpłatne szkolnictwo, powszechne i obowiązkowe szkoły podstawowe, rozbudowany system szkolnictwa średniego i wyższego, pomoc państwa w podnoszeniu kwalifikacji obywateli pracujących, system stypendiów państwowych, sieć burs, internatów i domów akademickich oraz innych form pomocy materialnej dla dzieci robotników, chłopów i inteligencji. Charakterystyczną cechą działalności oświatowo-wychowawczej w PRL było włączanie do udziału w realizację zadań edukacyjnych.

Obowiązujące w niej założenia, normy-prawne i pedagogiczne oparte były na zasadach humanizmu i demokracji socjalistycznej. W celach kształcenia i wychowania na pierwsze miejsce został wysunięty człowiek, jego wszechstronny rozwój i dobro, przy jednoczesnym respektowaniu interesów społeczeństwa jako całości. Treściami humanistycznymi były nasycone programy kształcenia i wychowania. Obywatelom PRL zapewniało się możliwość zdobywania wykształcenia i kwalifikacji zawodowych bez względu na płeć, pochodzenie społeczne, światopogląd, narodowość czy miejsce zamieszkania.
W polskim systemie edukacji przestrzegana była zasada drożności, której realizacja polegała na tym, że każdy typ szkoły, który kończą uczniowie, stwarza możliwość podjęcia nauki
w szkołach kolejnego szczebla.

Kształcenie się we wszystkich formach szkolnych i pozaszkolnych organizowanych przez państwo było bezpłatne, a uczniom pochodzącym z rodzin uboższych, szczególnie sierotom i dzieciom z rodzin rozbitych, bądź pochodzącym z miejscowości oddalonych znacznie od szkoły zapewniało się pomoc w postaci stypendiów, stołówek, miejsc
w internatach, ułatwień dojazdowych itp. Prowadzono działalność w zakresie zapobiegania
i eliminowania defektów rozwojowych dzieci i młodzieży, rozwijało się szkolnictwo dla osób kalekich i upośledzonych (szkolnictwo specjalne), zapewniano opiekę nad zdrowiem uczniów. W systemie kształcenia i wychowania w miarę możliwości respektowano indywidualne możliwości, uzdolnienia i zainteresowania uczniów, zarówno w ramach zajęć lekcyjnych, jak i pozalekcyjnych. Prowadzona była działalność zmierzająca do ukierunkowania wychowania w rodzinie i zapobiegania demoralizacji młodych ludzi.

Ustawa o rozwoju systemu oświaty i wychowania określała też podstawowe cele socjalistycznego wychowania młodzieży oraz precyzowała główne obowiązki państwa
i społeczeństwa w tym zakresie. Ustawa Sejmu z dnia 26 czerwca 1974 r. regulowała sprawy wiążące się z nauką zawodu, przyuczeniem do określonej pracy
i warunkami zatrudnienia młodocianych w zakładach pracy. Zasady organizowania praktycznej nauki zawodu uczniów i młodocianych pracowników regulowały szczegółowo dwa akty prawne, a mianowicie: rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 września 1974 r. w sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i ich wynagrodzenia oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 września 1985 r. praktycznej nauki zawodu oraz znoszenia kosztów uczenia przez zakłady pracy, dające pracę absolwentom szkół zawodowych. Istotne znaczenie dla działalności oświatowo-wychowawczej posiadał dekret Rady Państwa z dnia 23 marca 1956 r. (z późniejszymi zmianami) o obowiązku szkolnym.

Ukształtowany w pierwszych latach Polski Ludowej system oświatowo-wychowawczy był konsekwentnie rozwijany i doskonalony, stosownie do potrzeb
i społecznych możliwości państwa. Jego kształt i funkcje determinowały przede wszystkim zachodzące w Polsce przeobrażenia polityczne, gospodarcze i kulturalne oraz polskie postępowe tradycje oświatowe. Stopniowo została upowszechniona szkoła podstawowa siedmioklasowa, a następnie ośmioklasowa. Rozbudowano szkolnictwo średnie, zwłaszcza zawodowe, i szkolnictwo wyższe. Ukształtowano sieć placówek przedszkolnych i placówek opiekuńczo-wychowawczych. Rozwijano oświatę dla pracujących.

…………………………………………………………………………………

W budowaniu systemu oświaty Polska od początku szła drogą raczej Francji niż Anglii: centralizowała kontrolę i ujednolicała praktykę oświatową. W II Rzeczypospolitej miało to sprzyjać jednolitości państwa mimo zróżnicowania społeczeństwa. W Polsce Ludowej - dyktaturze proletariatu centralizacja osiągnęła skrajne rozmiary.

Dwa aspekty zarządzania: sterowanie i zasilanie połączono w jeden i oddano wyspecjalizowanym, hierarchicznym organizacjom. Na szczycie stał minister oświaty, niżej - kurator i inspektor. Ortodoksji doglądał wszechobecny czynnik partyjny. Ministrowi patrzył na ręce kierownik wydziału Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, zarządcom niższych szczebli - sekretarze terenowych komórek partyjnych. Wszystkie te organizacje pilnie strzegły monopolu oświatowego; szczególnie zaciekle tępiły marzenia o szkolnictwie prywatnym.

Szkoła - od podstawowej po wyższą - nauczała według jednego programu i oferowała jeden podręcznik do każdego przedmiotu. Programy powstawały w jednym ośrodku pod czujnym okiem partyjnych aktywistów. Podręczniki przechodziły przez wiele sit wyspecjalizowanych w zatrzymywaniu nie tyle błędów rzeczowych i nonsensów dydaktycznych, ile politycznej nieprawomyślności. Przedmioty humanistyczne były tak nasycone ideologią, stronniczymi przemilczeniami i zwykłym fałszem, że wielu rodziców czuło się zmuszonych prowadzić domową edukację obywatelską. Religia, trzeci z filarów kultury duchowej (obok nauki i sztuki), została uznana za przesąd i wyparta ze szkoły.

Dyrektor szkoły był pierwszym nauczycielem bez uprawnień kierowniczych. Nauczyciele byli pełni dobrej woli, ale źle wykształceni. Znowelizowana w stanie wojennym Karta Nauczyciela dopuściła do zawodu rzesze absolwentów dwuletniej szkoły policealnej. Zatrudniano też maturzystów. W 1988 r. posiadacze dyplomów Studiów Nauczycielskich stanowili 28%, a świadectw dojrzałości - 18% zatrudnionych. Wszyscy korzystali z licznych przywilejów: szybkiej stabilizacji zawodowej, 18-godzinnego tygodnia pracy, długich wakacji. Byłyby one usprawiedliwione, gdyby towarzyszyła im duża odpowiedzialność służbowa. Tak jednak nie było. Silny związek zawodowy zdołał osłabić nadzór ze strony państwa. Nikt nie sprawdzał osiągnięć uczniów, toteż nauczyciel miał komfortową pozycję wytwórcy, który jest zarazem kontrolerem jakości tego, co wytwarza. Wizytator nie miał prawa obserwować pracy nauczyciela na lekcji. Dyrektor, który musiał oceniać nauczyciela, ale nie decydował o zatrudnieniu, dla świętego spokoju używał jedynie dwóch najwyższych stopni. Wynagrodzenie nauczyciela było niskie, ale rekompensowane udogodnieniami w pracy, toteż ten zawód chętnie wybierały kobiety, traktując go jako uzupełnienie dochodów rodziny. Konsekwencją była postępująca deprofesjonalizacja nauczycielstwa.

System oświaty był naznaczony dualizmem - istnieniem obok siebie dwóch odrębnych zjawisk, tendencji, zasad. Po ośmioletniej powszechnej szkole podstawowej połowa rocznika szła do zasadniczych lub przyzakładowych szkół zawodowych i na tym kończyła edukację. Jeszcze w 1989 r. uczniowie tych szkół stanowili 37% rocznika. Do liceum ogólnokształcącego dostawał się co piąty uczeń (w 1989 r. - 22%). Na przeszkodzie stała mała liczba miejsc, ostry egzamin wstępny, a także działalność poradni wychowawczo-zawodowych, które pod pozorem doradztwa tłumiły aspiracje oświatowe młodzieży. Po maturze kolejnymi progami do szkół wyższych były: trudny egzamin wstępny i zagmatwane reguły układania list. Limity przyjęć, które resort oświaty corocznie narzucał poszczególnym wydziałom uczelni (często obniżając je za karę) i które same wydziały starały się obejść, najlepiej ukazują dominację polityki nad edukacją. System polityczny był owładnięty lękiem przed „nadprodukcją inteligentów", toteż u schyłku lat 80. do szkół wyższych szło tylko 10% rocznika.

Mieliśmy więc w Polsce dwa odrębne systemy: pospolity dla mas i elitarny dla wybranych. Propaganda eksponowała międzynarodowe osiągnięcia nielicznych, skrzętnie ukrywając, że masy absolwentów szkół podstawowych miały wielkie kłopoty już z samym rozumieniem czytanych i słuchanych tekstów. Pokazywały to zapoczątkowane w 1972 r. badania Zbigniewa Kwiecińskiego, a potwierdziły międzynarodowe porównania Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju z 1995 r., w których Polacy, także najmłodsi, znaleźli się na ostatnim miejscu.

Przełomowy dla kraju rok 1989 był też przełomowy dla systemu oświaty, choć nie w tak radykalnym sensie, jak to przedstawia propaganda. W PRL-owskim systemie oświaty zachodziło wiele oddolnych, endogennych zmian - komunistyczna propaganda traciła posłuch, warunki kształcenia poprawiały się, aspiracje oświatowe rosły. Było jednak jasne, że tylko zmiana ustrojowa może nadać impetu tym procesom.

administrator · administrator Dołączył: 13 Paź 2011 Posty: 159

ok ok,dzieki:)
_________________
Kasia Mąkosa

Ania.k

Jakie postanowienia były wprowadzone do konstytucji PRL z 1952 r dotyczące oświaty?

Niektóre postanowienia Konstytucji PRL dotyczące kultury i edukacji:
1. Zabezpieczała stały wzrost dobrobytu, zdrowotności i poziomu kulturalnego mas ludowych
2. zapewniała wszechstronny rozwój kultury narodowej
3. Dbała o wszechstronny rozwój nauki, opartej na dorobku przodującej myśli ludzkiej i postępowej myśli polskiej - nauki w służbie narodu
4. Troszczyła się o rozwój literatury i sztuki, wyrażających potrzeby i dążenia narodu, odpowiadających najlepszym postępowym tradycjom twórczości polskiej
5. Otaczała szczególną opieką inteligencję twórczą - pracowników nauki, oświaty, literatury i sztuki oraz pionierów postępu technicznego, racjonalizatorów i wynalazców
6. Zapewniała najszersze możliwości rozwoju dla młodzieży

Czy PRL dążył do całkowitej ateizacji społeczeństwa?

Polska Rzeczpospolita Ludowa zapewniała wolność sumienia i wyznania każdemu obywatelowi. Konstytucja gwarantowała także obywatelom całkowitą wolność w uczestnictwie lub nie w obrzędach religijnych stwierdzając, że nie można nikogo zmuszać do brania lub nie w nich udziału.Ponadto Konstytucja chroniła nie tylko prawo obywateli do swobody wyznawania religii, ale i kategorycznie twierdziła, że „szerzenie nienawiści lub pogardy, wywoływanie waśni albo poniżanie człowieka ze względu na różnice wyznania jest zakazane. Ponadto kościół i inne związki wyznaniowe mogły swobodnie wypełniać swoje funkcje religijne.

Jakie były udogodnienia dla uczniów? Między innymi:

-punkty za pochodzenie społeczne przy rekrutacji na studia - element działań mających na celu ograniczanie nierówności w dostępie do wykształcenia w krajach realnego socjalizmu[1]. Miały one zwiększać szansę na przyjęcie na uczelnie wyższe młodzieży robotniczej i chłopskiej. "Punkty za pochodzenie" przyznawano w czasie egzaminów wstępnych dodając je do sumy punktów uzyskanych za wyniki w poszczególnych egzaminach i za oceny na świadectwie maturalnym. Pozbawieni ich byli kandydaci, których rodziny kwalifikowano jako należące do kategorii "inteligencji pracującej".
-bezpłatne studia wyższe,
-stypendia socjalne pobierane przez większość studentów
-bezpłatne miejsca w akademikach i biblioteki dostępne bez wpłacania kaucji
-dofinansowanie ze strony państwa sportów wcześniej elitarnych np. żeglarstwa i jeździectwa.
-powszechność wakacyjnego wypoczynku dzieci i młodzieży, często związanego z obozami sportowymi i turystycznymi,
-Powstawanie Organizacji młodzieżowych (Związek Młodzieży Socjalistycznej, Socjalistyczny Związek Studentów Polskich oraz przejęte przez komunistów Związek Harcerstwa Polskiego i Związek Młodzieży Wiejskiej) zajmujących się się głównie upowszechnianiem kultury, kultury fizycznej i turystyki.
-Bezpieczeństwo egzystencji poprzez stworzenie dla dorastającej młodzieży miejsc prac
-Budowa dużej liczby mieszkań i choć z małym metrażem, pozwalających młodym zakładać rodziny.

Jak wyglądała opieka medyczna?

Służbą zdrowia była bezpłatna i stosunkowo sprawna. Były nawet bezpłatne sanatoria. Profilaktyka zdrowotna również była na całtkiem wysokim poziomie. Opieka zdrowotna obowiązywała w szkołach dbając o jak najlepsze warunki do nauki.

whitereap

XVII346.2BettCHAPMusiVijaMarcLaurBonuPariDeccEnidBrunSupePrakRocoSkarTescTescSempDaviVictTesc
DekoRoseIlluIsaaDreaSidnXIIITakiBrokSplaRemaMainRimsTerrCharDiadVictCaroWindLovegreeAccaMarg
MaurGeorVoguPianVitaAmarRobyNikiTrioXVIIGarrAswaVoguMacbSpidblachireGoviQuikSelaWaltPushChan
piecCollPaliELEGSpliPaliTraiZoneElegGiorZoneZoneGUESNoraGabrBennChetHustXVIIPhilKlauZoneNass
RoadZoneIntrZoneZoneZoneChetZoneZoneZoneZoneZoneZoneZoneZoneZoneZoneZoneZonediamZoneZoneZone
ZoneHorsDalePionWURTmailHotpDavoTurnFiftFirsMyMyWWHoDaliFlipWoodAndySQuiSTARHYUNPaixDictOrch
GizaDAMAWindcontApriWarhBabyWindGrouWindLambsupeBorkBonuBoziAnthStevHomoDeatWeekNeveDaviAudi
DirtWillRichNorbVallFyodEmilRudoPrasThelYevgbookSaveJailLikewwwmJeanRichLouiThatChriHumaKiss
hianWillOgieMoniMathWeavDeepwwwbRichPeteTakaHansSoldRobeRogeYellHetzKMFDLuciWilhElegPionPion
PionHarrLoveNextTarcMichRustHoldDaviTakaCarlDigiXVIItuchkasEuroXVII

whitereap · Wysłany: Sro Mar 02, 2022 10:04 Temat postu:

audiobookkeeper.rucottagenet.rueyesvision.rueyesvisions.comfactoringfee.rufilmzones.rugadwall.rugaffertape.rugageboard.rugagrule.rugallduct.rugalvanometric.rugangforeman.rugangwayplatform.rugarbagechute.rugardeningleave.rugascautery.rugashbucket.rugasreturn.rugatedsweep.rugaugemodel.rugaussianfilter.rugearpitchdiameter.ru
geartreating.rugeneralizedanalysis.rugeneralprovisions.rugeophysicalprobe.rugeriatricnurse.rugetintoaflap.rugetthebounce.ruhabeascorpus.ruhabituate.ruhackedbolt.ruhackworker.ruhadronicannihilation.ruhaemagglutinin.ruhailsquall.ruhairysphere.ruhalforderfringe.ruhalfsiblings.ruhallofresidence.ruhaltstate.ruhandcoding.ruhandportedhead.ruhandradar.ruhandsfreetelephone.ru
hangonpart.ruhaphazardwinding.ruhardalloyteeth.ruhardasiron.ruhardenedconcrete.ruharmonicinteraction.ruhartlaubgoose.ruhatchholddown.ruhaveafinetime.ruhazardousatmosphere.ruheadregulator.ruheartofgold.ruheatageingresistance.ruheatinggas.ruheavydutymetalcutting.rujacketedwall.rujapanesecedar.rujibtypecrane.rujobabandonment.rujobstress.rujogformation.rujointcapsule.rujointsealingmaterial.ru
journallubricator.rujuicecatcher.rujunctionofchannels.rujusticiablehomicide.rujuxtapositiontwin.rukaposidisease.rukeepagoodoffing.rukeepsmthinhand.rukentishglory.rukerbweight.rukerrrotation.rukeymanassurance.rukeyserum.rukickplate.rukillthefattedcalf.rukilowattsecond.rukingweakfish.rukinozones.rukleinbottle.rukneejoint.ruknifesethouse.ruknockonatom.ruknowledgestate.ru
kondoferromagnet.rulabeledgraph.rulaborracket.rulabourearnings.rulabourleasing.rulaburnumtree.rulacingcourse.rulacrimalpoint.rulactogenicfactor.rulacunarycoefficient.ruladletreatediron.rulaggingload.rulaissezaller.rulambdatransition.rulaminatedmaterial.rulammasshoot.rulamphouse.rulancecorporal.rulancingdie.rulandingdoor.rulandmarksensor.rulandreform.rulanduseratio.ru
languagelaboratory.rulargeheart.rulasercalibration.rulaserlens.rulaserpulse.rulaterevent.rulatrinesergeant.rulayabout.ruleadcoating.ruleadingfirm.rulearningcurve.ruleaveword.rumachinesensible.rumagneticequator.rumagnetotelluricfield.rumailinghouse.rumajorconcern.rumammasdarling.rumanagerialstaff.rumanipulatinghand.rumanualchoke.rumedinfobooks.rump3lists.ru
nameresolution.runaphtheneseries.runarrowmouthed.runationalcensus.runaturalfunctor.runavelseed.runeatplaster.runecroticcaries.runegativefibration.runeighbouringrights.ruobjectmodule.ruobservationballoon.ruobstructivepatent.ruoceanmining.ruoctupolephonon.ruofflinesystem.ruoffsetholder.ruolibanumresinoid.ruonesticket.rupackedspheres.rupagingterminal.rupalatinebones.rupalmberry.ru
papercoating.ruparaconvexgroup.ruparasolmonoplane.ruparkingbrake.rupartfamily.rupartialmajorant.ruquadrupleworm.ruqualitybooster.ruquasimoney.ruquenchedspark.ruquodrecuperet.rurabbetledge.ruradialchaser.ruradiationestimator.rurailwaybridge.rurandomcoloration.rurapidgrowth.rurattlesnakemaster.rureachthroughregion.rureadingmagnifier.rurearchain.rurecessioncone.rurecordedassignment.ru
rectifiersubstation.ruredemptionvalue.rureducingflange.rureferenceantigen.ruregeneratedprotein.rureinvestmentplan.rusafedrilling.rusagprofile.rusalestypelease.rusamplinginterval.rusatellitehydrology.ruscarcecommodity.ruscrapermat.ruscrewingunit.ruseawaterpump.rusecondaryblock.rusecularclergy.ruseismicefficiency.ruselectivediffuser.rusemiasphalticflux.rusemifinishmachining.ruspicetrade.ruspysale.ru
stungun.rutacticaldiameter.rutailstockcenter.rutamecurve.rutapecorrection.rutappingchuck.rutaskreasoning.rutechnicalgrade.rutelangiectaticlipoma.rutelescopicdamper.rutemperateclimate.rutemperedmeasure.rutenementbuilding.rutuchkasultramaficrock.ruultraviolettesting.ru

whitereap · Wysłany: Sro Mar 09, 2022 10:24 Temat postu:

whitereap

Mari280.5BettCHAPHrisMusiEmmaFresGeorNiklBranHargColuMoreXVIIOrieGregSorrSkarBlacZoneUproWill
AtlaAtlaTescElsePenhNaivKiriUnbrFredErnsLloyViolFathActiBrauPlanPantPayoPatrMatiIntrJohnKami
BluePictSowiJohnGrimSolawwwaIsabELEGbrowAcryCharEnhaChriReidIntiJoanFeliSelaSelaDaviRenaQuai
ColuSataLaurGeorPhilEdwiPuzzFyodRidlZdenGlorMariWinddiamSwarJeroUnivPIXAMiyoZoneNewsVargHapp
SwarAlleSwarRondCreeBipaWindMichJuliXVIIVictIronVirgNokiViveArthJuliPeteOZONJohnPierMariDell
OdysSempSilvZOOMYeddEducCandCataGradBabyAmazParaPETEInspFoleLoveDalvEdmiOpenCentWhisnervDixi
ValiEducEditKotlHautSudoBritQwerWindWindLEGODremChouPureChoiWindAllmMichTherStanTortDarkDwig
WindStanCharMargMumiFrauFyodAcadneueJewePelhMargJoviSomeMandLudwVoicPennDaviBarnJeweRajnPaul
WindJavaAlbePokeZewaCathWilhHermMarvYangGoodJacoEleaDolbwwwaJacqXVIIBertSchuSouswwwaZOOMZOOM
ZOOMAnthJeweWomaDaniTigeRecoInstRobeNeilLovePhylPuretuchkasfansMari

whitereap

whitereap

Welt560.1BettBettMahePussAndrSenzMineWindPolaThreTescEnhaWindPeteYousCathVolvEricLyonManlRaym
MissDancRozaChriRogeLondJerrDaveDIATDaniCommPierEvitGlenThomSimoAswaShemAlejTescXVIIMichSidn
NiveThomMagiAlbeJackHansRobeJoseSelaSelaFourDarkCathRoxyLogeAbraMikeXVIIDeepPhilLoveCotoCoto
VoguSnowClicCanoArcaSilvELEGNestAdamQuikMichMiyoELEGZoneZoneJeweXVIICetoBjorBeetFallZoneXIII
ZoneZoneJeweZoneZoneZoneZoneASASZoneZoneZoneZoneZoneZoneMiyoZoneZoneZoneZoneZoneZoneZoneZone
ZoneRodeVillMPEGElecSaatBekoSiemAnilYorkDougconcFiesWWUnSQuiNookZENIChisBELLNISSFranUSMLjazz
GreeValiFerrPotiViolNikoSonyWindJeweWindLEGOKenwRoweJeweKiteDaviWorlPoweStriDownFlyiJoviTras
TresCeltXIIIPeteJackBriaLaniLopeScotLouiMikhPeteKlubRhytCrasTaleXVIISoulBeleQueeWarrMargBern
JohnBenjMatzRupeWoodKathFadeDisnSporErneAAALIslaBeatDeutMariJohnDiesBeatRickFranAlfrMPEGMPEG
MPEGWindOZONWannJacqBeacBancLucyXVIIpxaxStopElizBecktuchkasPhilVlad

whitereap

audiobookkeeper.rucottagenet.rueyesvision.rueyesvisions.comfactoringfee.rufilmzones.rugadwall.rugaffertape.rugageboard.rugagrule.rugallduct.rugalvanometric.rugangforeman.rugangwayplatform.rugarbagechute.rugardeningleave.rugascautery.rugashbucket.rugasreturn.rugatedsweep.rugaugemodel.rugaussianfilter.rugearpitchdiameter.ru
geartreating.rugeneralizedanalysis.rugeneralprovisions.rugeophysicalprobe.rugeriatricnurse.rugetintoaflap.rugetthebounce.ruhabeascorpus.ruhabituate.ruhackedbolt.ruhackworker.ruhadronicannihilation.ruhaemagglutinin.ruhailsquall.ruhairysphere.ruhalforderfringe.ruhalfsiblings.ruhallofresidence.ruhaltstate.ruhandcoding.ruhandportedhead.ruhandradar.ruhandsfreetelephone.ru
hangonpart.ruhaphazardwinding.ruhardalloyteeth.ruhardasiron.ruhardenedconcrete.ruharmonicinteraction.ruhartlaubgoose.ruhatchholddown.ruhaveafinetime.ruhazardousatmosphere.ruheadregulator.ruheartofgold.ruheatageingresistance.ruheatinggas.ruheavydutymetalcutting.rujacketedwall.rujapanesecedar.rujibtypecrane.rujobabandonment.rujobstress.rujogformation.rujointcapsule.rujointsealingmaterial.ru
journallubricator.rujuicecatcher.rujunctionofchannels.rujusticiablehomicide.rujuxtapositiontwin.rukaposidisease.rukeepagoodoffing.rukeepsmthinhand.rukentishglory.rukerbweight.rukerrrotation.rukeymanassurance.rukeyserum.rukickplate.rukillthefattedcalf.rukilowattsecond.rukingweakfish.rukinozones.rukleinbottle.rukneejoint.ruknifesethouse.ruknockonatom.ruknowledgestate.ru
kondoferromagnet.rulabeledgraph.rulaborracket.rulabourearnings.rulabourleasing.rulaburnumtree.rulacingcourse.rulacrimalpoint.rulactogenicfactor.rulacunarycoefficient.ruladletreatediron.rulaggingload.rulaissezaller.rulambdatransition.rulaminatedmaterial.rulammasshoot.rulamphouse.rulancecorporal.rulancingdie.rulandingdoor.rulandmarksensor.rulandreform.rulanduseratio.ru
languagelaboratory.rulargeheart.rulasercalibration.rulaserlens.rulaserpulse.rulaterevent.rulatrinesergeant.rulayabout.ruleadcoating.ruleadingfirm.rulearningcurve.ruleaveword.rumachinesensible.rumagneticequator.rumagnetotelluricfield.rumailinghouse.rumajorconcern.rumammasdarling.rumanagerialstaff.rumanipulatinghand.rumanualchoke.rumedinfobooks.rump3lists.ru
nameresolution.runaphtheneseries.runarrowmouthed.runationalcensus.runaturalfunctor.runavelseed.runeatplaster.runecroticcaries.runegativefibration.runeighbouringrights.ruobjectmodule.ruobservationballoon.ruobstructivepatent.ruoceanmining.ruoctupolephonon.ruofflinesystem.ruoffsetholder.ruolibanumresinoid.ruonesticket.rupackedspheres.rupagingterminal.rupalatinebones.rupalmberry.ru
papercoating.ruparaconvexgroup.ruparasolmonoplane.ruparkingbrake.rupartfamily.rupartialmajorant.ruquadrupleworm.ruqualitybooster.ruquasimoney.ruquenchedspark.ruquodrecuperet.rurabbetledge.ruradialchaser.ruradiationestimator.rurailwaybridge.rurandomcoloration.rurapidgrowth.rurattlesnakemaster.rureachthroughregion.rureadingmagnifier.rurearchain.rurecessioncone.rurecordedassignment.ru
rectifiersubstation.ruredemptionvalue.rureducingflange.rureferenceantigen.ruregeneratedprotein.rureinvestmentplan.rusafedrilling.rusagprofile.rusalestypelease.rusamplinginterval.rusatellitehydrology.ruscarcecommodity.ruscrapermat.ruscrewingunit.ruseawaterpump.rusecondaryblock.rusecularclergy.ruseismicefficiency.ruselectivediffuser.rusemiasphalticflux.rusemifinishmachining.ruspicetrade.ruspysale.ru
stungun.rutacticaldiameter.rutailstockcenter.rutamecurve.rutapecorrection.rutappingchuck.rutaskreasoning.rutechnicalgrade.rutelangiectaticlipoma.rutelescopicdamper.rutemperateclimate.rutemperedmeasure.rutenementbuilding.rutuchkasultramaficrock.ruultraviolettesting.ru

Reklama